ସ୍ନେହର ସାଗର ଭାବର ମନ୍ଦିର ନାଆଁଟି ତାଙ୍କର ସାଇ,
କରୁଣା ଢାଳନ୍ତି,ଦୁଃଖ ସେ ଶୁଣନ୍ତି ଡାକିଦେଲେଆସୁଥାଇ ।
ଜୀବନରେ ଯେବେ ଭକ୍ତଟି କେବେ ଅସହାୟ ହୋଇଯାଏ,
ସାଇ ପାଦରେ ଆଶରା ନିଏ, ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଏ ।
ତାଙ୍କରି କୃପାରେ ଶିରିଡି ମନ୍ଦିରେ ନିମ ହେଲା ମଧୁର,
କୃପାରେ ତାଙ୍କର ବିଭୂତି ଝରୁଛି ରୂପ ତାଙ୍କ କେଡେ ସୁନ୍ଦର।
ସାଇଙ୍କ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଗଲେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଏ,
ଜୀବନରେ ମୋର ଦୁଃଖ ତ ଆସିଲେ ସାଇ ପାଶେ ଧାଇଁଯାଏ ।
ଶିରିଡି ଧାମର ରାଜା ସେ .ସାଇ ଗୋଲାପେ ତାଙ୍କ ଶରଧା,
କୃପା ବିନା ତାଙ୍କ ସବୁତ ଅନ୍ଧାର ଜୀବନ ଲାଗେ ମୋ ଅଧା ।
ପର ଦୁଃଖ ଲାଗି ଭିକ ସେ ମାଗିଲେ ପାଣିରେ ଜାଳିଲେ ଦୀପ,
ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଆଜି ତାଙ୍କରି ଚରଣେ ଜୀବନ ହୁଅନ୍ତା କି ସମାପ୍ତ ।
କି ବର୍ଣ୍ଣିବି ସାଇ ତୁମରି କରୁଣା ତୁମେତ ଭାବର ଗ୍ରାହୀ,
ତୁମରି ଚରଣେ ରଖିଦିଅ ମୋତେ, ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ .
ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ ।.................
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାଇଲୋ, କଟକ
No comments:
Post a Comment