10 November 2017

ହେ ଗୁରୁ ତୁମେ ମଙ୍ଗଳମୟ: ଶ୍ରୀ ଗୁରୁ ଭାଗବତ



ଶ୍ରୀ ଗୁରୁଦେବ ଗୁରୁଦେବ,ପ୍ରାଣ ମୋ ଖୋଜେ ପାଦତବ ।
ତୁମ ଶ୍ରୀ ପୟର ଧ୍ୟାନରେ,ଏକାଗ୍ରତା ଆସେ ମନରେ । ।(୧)
 ଅନ୍ୟଥା ମାୟାର ଯେ ଖେଳ,ଘେରଇ ଜଗତ ଜଞାଳ ।
 ସେ ମାୟା ଖେଳେ ହାରିହାର,ଡାକେ ମୋ ଜୀବ ରଖ ହରି । ।(୨) 
   
ରୋଗ ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତା ଭବତାପ,  ଶୋକ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଅନୁତାପ ।                            
ଏକକୁ ଏକ ମହାବଳୀ,କରନ୍ତି ଜୀବେ ଦଳାଦଳି । ।(୩)      

କ୍ଷଣକୁ ମନ ସମୁଦ୍ରରେ, ଉଠେ ତରଙ୍ଗ ଆକ୍ରୋଶରେ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିନ୍ତା ଯେ ତରଙ୍ଗ,ହୃଦୟ ନ ହୁଅଇ ଶାନ୍ତ । ।(୪)
ପଣ୍ଡିତ ପାଶେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ,ଦାନ ଦକ୍ଷିଣା ଦେଇ ଦେଇ ।
ମନ୍ଦିରେ ବ୍ୟାକୁଳ କ୍ରନ୍ଦନ, କରନ୍ତି ଦୁଃଖୀ ଜୀବଗଣ । ।(୫)              

ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାନ ବାର ବ୍ରତ,ପୂଜା ଉପାସ ବିଧିମତ ।
ଜୀବନ ସାରା କରୁଥାନ୍ତି,ତଥାପି ଦୁଃଖ ଭୋଗୁଥାନ୍ତି । ।(୬)   
ହେ ଗୁରୁଦେବ ଭକ୍ତପ୍ରାଣ,ଭକତ ପାଇଁ ଏ ଜୀବନ ।
ହେଲେ ଭକ୍ତର ସନ୍ଧିକାଳ,ଆରମ୍ଭ ତୁମ କୃପାଖେଳ । ।  (୭)    

ଭକ୍ତ ଯେବେ ହୁଏ ନିରାଶ, ସେବେଳେ ତୁମେ କାହୁଁ ଆସ ।
ଅନ୍ତରେ ସିଂଚି ଭାବ ଜଳ,ଦିଅ ଜ୍ଞାନ,ଶକ୍ତି ଓ ବଳ । ।(୮)
ଯା ପ୍ରତି ଝରେ କୃପାଭାବ,ନୟନୁ ତବ ଗୁରୁଦେବ ।
ସେ କୃପା ବାରିସାଥେ ମିଶିବୁହଇ ହରିଙ୍କ ଶକତି । ।(୯)

 ଯା ପ୍ରତି ତୁମେ କୃପାକର,ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ତା ଚାକର ।
ଶକ୍ତି ଚାଲେ ତୁମ ଇଚ୍ଛାରେ,ପଂଚ ତତ୍ୱ ତ ତୁମ ଆଜ୍ଞାରେ । ।(୧୦)
ଯେମିତି ତୁମ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ,ସେପରି ଅଗ୍ନି ବାୟୁ ଧାଏଁ ।
ପଂଚଭୂତ ତ ତୁମର ଦାସ ,ଜଳ,ମାଟି ପୁଣି ଆକାଶ । ।(୧୧)
  
ହେ ଗୁରୁ ସଖା,ଭାଇ,ମାତା,ହେ ପ୍ରିୟ କ୍ଷମାଶୀଳ ପିତା ।
ହୃଦକନ୍ଦରେ ବସିଥାଅ,ମୋ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଫୁଲ ଘେନୁଥାଅ । ।(୧୨)
ମୋ ଗୁପ୍ତ ହୃଦୟ ଉଦ୍ୟାନେ ,କୃପାର ପାରିଜାତ ବନେ ।
ଦିଶେ ତୁମର ଦିବ୍ୟ ରୂପ,ଚିନ୍ମୟ ଆଭାରେ ସ୍ବରୂପ । ।(୧୩)

ସେ ବେଳେ ମନ ହୁଏ ସ୍ଥିର,ଚିଦାକାଶରେ ଗୁରୁବର ।
ଭୂରୁ ମଧ୍ୟରେ ଉର୍ଦ୍ଧ ନେତ୍ରେ,ଝଲ ସେ ରୂପ ଜ୍ୟୋତିର୍ମତେ । ।(୧୪)
ଆଭା ଦେଖି ତମ ରୂପର,ମନ ସେଠାରେ ହୁଏ ସ୍ଥିର ।
ସ୍ତବଧ ହୁଏ ପଂଚ ପ୍ରାଣ,ପବିତ୍ର ହୁଏ ମୋ ନୟନ । ।(୧୫)

ସେ କାନ୍ତିମୟ ତୋ ଶରୀର,ବିଦାକାଶରେ ଗୁରୁବର ।
ଭାଷା ମୋ ନାହିଁ ବୋଲିବାକୁ,ରସନା ସ୍ତବ୍ଧ କହିବାକୁ । ।(୧୬)
ଯେମିତି ବାଛୁରୀକୁ ଝୁରି,(ଗାଈ) ଥନରୁ ଦୁଧ ଯାଏ ଝରି ।
ସେମିତି ବାତ୍ସଲ୍ୟ ତୁମର,ଝରଇ ହୋଇ କୃପାଝର । ।(୧୭)

ହେ ଗୁରୁଦେବ ପ୍ରିୟତମ,ତୋ ପାଦେ ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗ ପ୍ରଣାମ ।
ଚରଣ ଧୂଳି ଦେହେ ବୋଳି,ପବିତ୍ର ମୁଁ ଯେ ହୋଇଗଲି । ।(୧୮)
  

8 November 2017

ପ୍ରେମ ବିନା,ଭକତିରମାନେ ବୁଝି ତ ହୁଏ ନା

 ସ୍ମିତା ମହାନ୍ତି    
 ଓଁ ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନାୟକ ରାଜଧିରାଜ ଯୋଗିରାଜ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଶ୍ରୀ ସଚ୍ଚିଦାନନ୍ଦ ସଦଗୁରୁ ସାଇନାଥ ମହାରାଜ କୀ ଜୟ 
                       ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅଧୀଶ୍ଵର ସ୍ୱୟଂ ଦତାତ୍ରେୟଙ୍କ ଅବତାର , ସାରା ଜଗତକୁ "ଶ୍ରଦ୍ଧା ସବୁରୀ" ମନ୍ତ୍ର ର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିବା ସାଇନାଥଙ୍କ ଲୀଳା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ମୁଁ ଅକ୍ଷମ। ସେହି କରୁଣାର ଅବତାର ଯାହାର ପାଣିରେ ଦୀପ ଜାଳିବାର କ୍ଷମତା ଥିଲା ନିମ୍ବ ଗଛର ପତ୍ରକୁ ମିଠା କରିବାର କ୍ଷମତା ଥିଲା ତାଙ୍କ ଲୀଳା ଯେତେ ଗାନ କଲେ ମଧ୍ୟ କମ ହେବ  ।   ଶ୍ରୀ ସାଇ ଚରିତ ରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ବାବାଙ୍କ ଲୀଳା ପଢିଲେ ଯେତିକି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ, ବାବାଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟରେ ଆସିଥିବା 136 ଜଣ ଚରିତ୍ରଙ୍କ ବିଷୟରେ ଜାଣିଲେ ଆହୁରି ଅଧିକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ। ସେମାନଙ୍କ ମନରେ ଥିଲା  ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଗାଢ଼ ଭକ୍ତି ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧା। ନିଜ ଜୀବନକୁ ଯେଉ ଯେଉଁ କେତେଜଣ ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଥିଲେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲଷ୍ମୀବାଇ ସିନ୍ଧେ ଥିଲେ ପ୍ରମୁଖ। ବାବାଙ୍କ ଅନ୍ତିମ କ୍ଷଣରେ ମଧ୍ୟ ସେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ଉପସ୍ଥିତ ରହି ବାବାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ସ୍ୱରୂପ ନଅ ଗୋଟି ରୌପ୍ୟ ମୁଦ୍ରା ପ୍ରାପ୍ତି କରିବାର ସୌଭାଗ୍ୟ ଅର୍ଜନ କରିଥିଲେ। ଲଷ୍ମୀବାଇ ସିନ୍ଧେ ଥିଲେ ଜଣେ କୁଳୀନ ମହିଳା। ବାବାଙ୍କର ଜଣେ ଅନନ୍ୟ ଭକ୍ତ ଥିଲେ ସେ। ଦ୍ଵାରିକାମୟୀରେ ବାବାଙ୍କ ସେବା କରିବା ,ଯେ କୌଣସି ସମୟରେ ମସଜିଦ କୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାର ସାହାସ; ଭକ୍ତ ମହଲାସାପତି ,ତାତ୍ୟା ପାଟିଲ ଓ ଲଷ୍ମୀବାଇଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାର ନଥିଲା। ଥରେ ବାବା ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ତାତ୍ୟୟାଙ୍କ ସହ ମସଜିଦରେ ବସିଥିବା ସମୟରେ ଲଷ୍ମୀବାଇ ଆସି ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲେ। ବାବା ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ମୁଁ ବହୁତ ଭୋକିଲା ଅଛି। ଏହା ଶୁଣି   ଲଷ୍ମୀବାଇ ଏକ ମୁଁହା ହୋଇ ଦୌଡିଲେ।ଘରୁ ରୁଟି ଓ ଶାଗ ଭଜା ଧରି ପହଁଚିଲେ। କିନ୍ତୁ ବାବା ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଭୋକିଲା କୁକୁରକୁ ଦେଇଦେଲେ। ଏହା ଦେଖି  ଲଷ୍ମୀବାଇ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ଆପଣ ଏ କଣ କଲେ। ଆପଣ ଟିକିଏ ବି ନଖାଇ ସବୁତକ କୁକୁରକୁ ଦେଇଦେଲେ।ଏମିତି କରିବାର ଥିଲା,  ମୋତେ କାଇଁ କଷ୍ଟ ଦେଉଥିଲେ। ବାବାଙ୍କ ଉତ୍ତର ଥିଲା କୁକୁରର କ୍ଷୁଧା ଶାନ୍ତ କରିବା ଯାହା ମୋ କ୍ଷୁଧା ଶାନ୍ତ କରିବା ସେଇୟା। 
    ଯିଏ କ୍ଷୁଧାତୁରକୁ ଭୋଜନ କରାଏ, ଯଥାର୍ଥରେ ସେ ମୋତେ ଶାନ୍ତ କରାଏ।ଏହି ଘଟଣା ପରେ ସେ ସବୁଦିନ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନ ଓ ରାତ୍ରୀଭୋଜନ କରାଉଥିଲେ। ବାବା ତାଙ୍କ ଦେଉଥିବା ଖାଦ୍ୟରୁ କିଛି ଅଂଶ ନିଜେ ଖାଉଥିଲେ ଆଉ କିଛି ଅଂଶ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମାଇଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇ ଦେଉ ଥିଲେ। ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମାଈ ଥିଲେ ବାବାଙ୍କର ଜଣେ ଅନନ୍ୟ ଭକ୍ତ। ସେ ସବୁଦିନ ବାବା ଙ୍କ ମସଜିଦ ସଫା କରିବା ଓ ବାବାଙ୍କ ଯିବା ଆସିବା ରାସ୍ତା ସଫା ରଖୁଥିଲେ। ବାବାଙ୍କ ସକାଳ ଜଳଖିଆ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଥିଲେ।ସେ ବାବାଙ୍କ ଉଚିଷ୍ଠକୁ ବଡ ଶ୍ରଦ୍ଧା ର ସହ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ। ଲଷ୍ମୀବାଇଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ବାବାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାରୀ ରହିଥିଲା। ସେ ହେଉଛନ୍ତି ସେହି ସାତଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଜଣେ ଯିଏ ବାବାଙ୍କ ଅନ୍ତିମ କ୍ଷଣରେ ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିଲେ।ବାବା ତାଙ୍କ ମହାସମାଧି ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ପାଞ୍ଚଟି ଓ ତା ପରେ ଚାରୀଟି ରୌପ୍ୟ ମୁଦ୍ରା ତାଂକ କାଫିନରୁ ବାହାରକରି ଦେଇଥିଲେ।                       
                      ଲଷ୍ମୀବାଇ ଏକ  ମହିଳା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ. ବାବା ତାଂକୁ ନଅ ଟଙ୍କା ଦେବା ପଛରେ କିଛି ବିଶେଷ ମହତ୍ତ୍ୱ ଥିଲା। ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିବା ନଅ ଟଙ୍କାକୁ ସେ  ଯତ୍ନର ସହ ରଖିଥିଲେ। ସେହି ନଅ ଗୋଟି ମୁଦ୍ରାର ନଅଟି ବିଶେଷ ମହତ୍ତ୍ୱ ଥିଲା ଯାହାକି ସେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଉପଲବ୍ଧି କରିଥିଲେ। ନଅଗୋଟି ମୁଦ୍ରା ଥିଲା ନବଧା ଭକ୍ତିର ସ୍ୱରୂପ। ପ୍ରଥମ ମୁଦ୍ରା ଭଗବାନ ଙ୍କ ନାମ ଶ୍ରବଣ ,ଦ୍ଵିତୀୟ ମୁଦ୍ରା କୀର୍ତ୍ତନ ,ତୃତୀୟ ମୁଦ୍ରା ନାମ ସ୍ମରଣ ,ଚତୁର୍ଥ ମୁଦ୍ରା ପଦାସେବା , ପଞ୍ଚମ ମୁଦ୍ରା ଅର୍ଚ୍ଚନା,ଷଷ୍ଠ ମୁଦ୍ରା ବନ୍ଦନା ବା ପ୍ରଣାମ, ସପ୍ତମ ମୁଦ୍ରା ଦାସ ( ସେବକ ) ଅଷ୍ଟମ ମୁଦ୍ରା ସଖା ଓ ନବମ ମୁଦ୍ରା ଆତ୍ମସମର୍ପଣ  ।ଏହା ହେଲା ନଅ ପ୍ରକାର ର ଭକ୍ତି।ଏହା ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିକୁ ଯଦି ବାସ୍ତବ ରୁପେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଏ ତେବେ ବାବା ଅବଶ୍ୟ ଭକ୍ତ ପାଖରେ ପ୍ରକଟ ହୁଅନ୍ତି। ଶିରିଡ଼ିର ସମାଧି ମନ୍ଦିରରେ ବାବାଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ସ୍ଥାପନ ସମୟରେ ଲଷ୍ମୀବାଇ ଜୀଵିତ ଥିଲେ। ବାବା ତାଙ୍କ ଭକ୍ତି ଓ ସେବାରେ ପ୍ରୀତ ହୋଇ ନଅ ଗୋଟି ମୁଦ୍ରା ଦାନ କରିଥିଲେ ଯାହାକି ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାଙ୍କ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଶୋଭା ପାଉଛି। ବିଗତ ପାଞ୍ଚ ପିଢି ଧରି ତାଙ୍କ ପରିବାରଵର୍ଗ ସେହି ମୁଦ୍ରା ଗୁଡ଼ିକର ସୁରକ୍ଷା କରି ଆସୁଛନ୍ତି। ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭକ୍ତ ବାବାଙ୍କ କର କମଳର ସ୍ପର୍ଶ  ପାଇଥିବା ମୁଦ୍ରା ଗୁଡିକ ର ଦର୍ଶନ ଲାଭ କରିବାର ସୌଭାଗ୍ୟ  ପାଇ ପାରୁଛନ୍ତି। ଲଷ୍ମୀବାଇଙ୍କ ଜୀବନଶୈଳୀ ରୁ ଏହା ଶିକ୍ଷଣୀୟ ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମହିଳା ଯଦି ତାଙ୍କ ପରି ସରଳ,ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ଓ ଈଶ୍ୱର ବିଶ୍ୱାସୀ ହୁଅନ୍ତି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ମାର୍ଗରେ ଚାଲନ୍ତି ,ନିଜର ଇଷ୍ଟ ଦେବଙ୍କୁ ସଦା ସର୍ବଦା ଭକ୍ତି ଓ ଆଦରର ସହ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି ତେବେ ଭଗବାନଙ୍କ  ଆଶୀର୍ବାଦ ପାଇବାର ସୁଯୋଗ ଅବଶ୍ୟ ଲାଭ କରିବେ। ।
।।ଜୟ ଶ୍ରୀ ସାଇ।। 

4 November 2017

ସଃ ମହାତ୍ମା ସୁଦର୍ଲଭ ବନାମ ନବଧା ଭକ୍ତି

                       ମାଧବାନନ୍ଦ ଭୋଇ
ଶିରିଡି ପବିତ୍ର ଆଶ୍ରମ । ଆଶ୍ରମର କୋଣ ଅନୁକୋଣରେ ଗୁଞ୍ଜରି ଉଠୁଛି ପବିତ୍ର ଧୂନ୍ ଓମ୍ ସାଇ.........ଓମ୍ ସାଇ । ପରମ ପୂଜ୍ୟ ସାଇ ବାବା ଧ୍ୟାନ ମୁଦ୍ରାରେ ଉପବେଶନ କରିନ୍ତି । ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ । କେଉଁ କୋଣ ଅନୁକୋଣରୁ ଭକ୍ତ ମାନେ ଛୁଟି ଆସୁଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ । ଭକ୍ତ ଭକତିର ପ୍ଳାବନରେ ନିଜକୁ ହଜାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ହୃଦୟର ମନ୍ଦିରରେ ମନ ପୂଜାରିଣୀ ଚାହିଁ ବସିଛି, କେବେ ପ୍ରଭୁ ଆସିବେ ? କେବେ ସଦ୍ ଗୁରୁ ଆସି ହୃଦୟ ସିଂହାସନରେ ବସି ୟେ ଜୀବନକୁ ଧନ୍ୟ କରିଦେବେ ? ସଂସାରର କୁତ୍ରିମ ମିଳନରେ ଆନନ୍ଦ ଓ ସୁଖ ନ ଥାଏ । କେବଳ ଥାଏ କ୍ଷଣିକ ମୋହ ଓ ଦୈହିକ ଲାଳସାର ଅଦ୍ୟମ ଆକାଂକ୍ଷା । ସଂସାର  ଜଡ ବସ୍ତୁବାଦର ମାୟାରେ ମଣିଷର ମନ ଅସ୍ଥାୟୀ ସୁଖ ପାଇଁ ଉନ୍ମୋଦିତ  ହୋଇ ଉଠେ । ହେଲେ ପରିତୃପ୍ତି କାହିଁ? ବାସ୍ତବରେ ପରିତୃପ୍ତି ଥାଏ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମରେ,ଯେଉଁ ପ୍ରେମ ହୋଇ ଥାଏ ଭକ୍ତ ଓ ଭଗବାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ । ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଣିଷ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ ନକରିଛି,ସେ ତାଙ୍କର ସାନିଧ୍ୟ ପାଇବା ବା କିପରି? କେବଳ ଅନୁଭବୀ ଭକ୍ତ ହିଁ ହୃଦୟରେ ଅନୁଭବ କରିପାରେ, ଦର୍ଶନ ବି କରିପାରେ ତାର ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରରେ ତଥା ଅର୍ନ୍ତଚକ୍ଷୁରେ । ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଇଁ ଆଖିର ଲୁହ ଆସି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ଧୋଇ ଦିଏ, ସେତେବେଳେ ଗଂଗା ଜଳ ଓ ପଂଚାମୃତର କ’ଣ ବା ଆବଶ୍ୟକ? ଯେତେବେଳେ ହୃଦୟର କୋହ ଛାତିରେ ଜମାଟ ବାନ୍ଧି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ ୟେ ମନ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଉଠେ,ସେଠାରେ ପୂଜାର ଆବଶ୍ୟକ କ’ଣ ବା ଥାଇପାରେ? ବାସ୍ତବରେ ଅଭିନବ ୟେ ଦୃଶ୍ୟ ! 

               ଏଇମିତି ଜଣଙ୍କ ପରେ ଜଣେ ଆସି ବାବାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ନିଜକୁ କୃତାର୍ଥ ମନେ କରୁଥାନ୍ତି । କ୍ରମେ କ୍ରମେ ପରିବେଶଟି ଲୋକାରଣ୍ୟ ହୋଇ ଉଠୁଥାଏ । ସମସ୍ତଙ୍କ ମନରେ ଆଗ୍ରହ,ବାବାଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ଆର୍ଶିବାଦ ଲାଭ କରିବେ  । ଏହି ସମୟରେ ପୁନେରେ ବାସ କରୁଥିବା ଶ୍ରୀ ଅନନ୍ତ ରାଓ ପାଟଣକର ପହଂଚିଲେ । ଶ୍ରୀ ଅନନ୍ତ ରାଓ ପାଟଣକର ଜଣେ ଉଚ୍ଚ ବିଦ୍ୱାନ ଥିଲେ । ଅବଶ୍ୟ ସାଇ ବାବାଙ୍କ ଦିଗ୍ ଦର୍ଶନରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ଜଣେ ପରମ ଭକ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ । ତେବେ ଭାରତ ବର୍ଷରେ ଥିବା ବେଦ,ଉପନିଷଦ,ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣ, ଷଡ ଦର୍ଶନ ଓ ବିଭିନ୍ନ ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର ଗୁଡିକୁ ଗଭୀର ଭାବରେ ଅଧ୍ୟୟନ କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଥିଲେ । ଜୀବନର ପ୍ରକୃତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଷୟରେ ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନଭିଜ୍ଞ ଥିଲେ । ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଶୁଣି ବାବାଙ୍କର ପାଦ ଦୁଇଟିକୁ ଜାବୁଡି ଧରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲେ । ବାବା
ଟିକେ ଚାହିଁ ହସିଦେଲେ । ବୁଝି ପାରିଲେନି ଅନନ୍ତ ରାଓ । ସେ ବ୍ୟାକୁଳ ତାର ସହିତ କହିଲେ “ବାବା,ଜୀବନରେ ବହୁତ ଗ୍ରନ୍ଥଶାସ୍ତ୍ର ଅଧ୍ୟୟନ କଲି ସତ,ହେଲେ ମୁଁ ଜୀବନର ମାନେ କିଛି ବୁଝିପାରିଲିନି । ନା ପାଇ ପାରିଲି ପରମଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସ୍ଥୂଳ ଭାବରେ, ନା ଅନୁଭବ କରି ପାରିଲି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଭାବରେ । ସତରେ ମୋ ଜୀବନଟା ବରବାଦ ହୋଇଗଲା । ବରଂ ମୋ ଠାରୁ ଅଶିକ୍ଷିତ ଲୋକମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କରି ବହୁତ ଆନନ୍ଦରେ ଅଛନ୍ତି । ହେଲେ ମୋ ପରି ଅଧମ, ଆପଣଙ୍କ ପାଦରେ  ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ମୋତେ ଆଶିଷ ଦେଇ ମୋ ଜୀବନକୁ ଧନ୍ୟ କରି ଦିଅନ୍ତୁ । ”  ସାଇବାବା କହିଲେ “ବତ୍ସ  ଏକ କାହାଣୀ କହୁଛି, ଶୁଣ । ଉକ୍ତ କାହାଣୀର ମର୍ମକୁ ଉପଲବ୍ଧ କରି,ତୁମ ଜୀବନରେ ଲଗାଇ ପାରିଲେ,ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ସଫଳତା ପାଇପାରିବ ।”
              ଥରେ ଜଣେ ବ୍ୟବସାୟୀ ଘୋଡା ଉପରେ ସବାର ହୋଇ ଅନ୍ୟ ଏକ ସହରକୁ ବାହାରିଥିଲେ । ହଠାତ୍ ଘୋଡାଟି ନଅଟି ଲଣ୍ଡି ଭାବରେ ମଳ ତ୍ୟାଗ କଲା । ବ୍ୟବସାୟୀ ଜଣକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଗ୍ରହର ସହକାରେ ସାଉଁଟି ଆଣିଲା ଏବଂ ପରବର୍ତୀ ଜୀବନରେ ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖ ଲାଭକଲା । ହେଲେ ଅନନ୍ତ ରାଓ  କାହାଣୀର ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥ ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ, ସେଦିନ ସେ ଶିରିଡିର ଆଶ୍ରମରେ ରାତ୍ରି ଯାପନ କଲେ, ପାଖରେ ଥିଲେ ସାଇ ବାବାଙ୍କ ପରମ ଭକ୍ତ ଦାଦା କେଲକର । ଅନନ୍ତ ରାଓ ତାଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ ଉତ୍ଥାପନ କଲେ । ଦାଦା କେଲକର ତାଙ୍କୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସରଳତାର ସହ ବୁଝାଇ କହିଲେ“ ବସ୍ତବରେ ଅନନ୍ତ ରାଓ, ଘୋଡାରେ ବସିଥିବା ବ୍ୟବସାୟୀ ଜଣକ ଇଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି । ଘୋଡା ହେଉଛି ଇଶ୍ୱରଙ୍କର କୃପା ଅଟେ । ଏବଂ ନଅଟି ଲଣ୍ଡି ନବଧା ଭକ୍ତି ର ସ୍ବରୂପ ଅଟନ୍ତି । ନବଧା ଭକ୍ତି ଗୁଡିକ ଯଥା କ୍ରମେ : (୧) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଶ୍ରବଣ, (୨) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଭଜନ,(୩) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ,(୪) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ସେବନ,(୫) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅର୍ଚ୍ଚନା,(୬) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଖ୍ୟ,(୭) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବନ୍ଦନ,(୮) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦାସ୍ୟ ଓ (୯) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆତ୍ମ ନିବେଦନ ଅଟେ । ଯେଉଁ ନବଧା ଭକ୍ତିରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇବା ଓ ତାଙ୍କୁ ପାଇବା ମନ ବ୍ୟାକୁଳିତ ହେବା ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠତମ ଉପାୟ ଅଟେ ।”
            ସତରେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଭଗବାନ ଭକ୍ତର ଅଧିନ ଅଟନ୍ତି । ରାମାୟଣରେ ମାତା ଶବରୀ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ଆଗମନ ପାଇଁ ଦୀର୍ଘ ଦିନର ପ୍ରତିକ୍ଷା ଆଉ ବାସ୍ତବତା, କେଉଁ ଦିନ ମୋ ପ୍ରଭୁ ଆସିବେ? ସେଥିପାଇଁ ଆସିବା ବାଟରେ ପ୍ରତିଦିନ ଫୁଲ ସଜାଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ତ ବଣରୁ କୋଳି ଆଉ ଫଳମୂଳ ଆଣିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ଏହାଠାରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଧନା ଆଉ କ’ଣ ହୋଇପାରେ । ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଣିଷ ନିଜର ପରିବାରର ମଣିଷ ପରି ଭଗବାନଙ୍କୁ ନିଜର ନ କରିଛି, ତାଙ୍କୁ ପାଇବା ବହୁତ କଷ୍ଟ ହୋଇ ପଡେ । ତେବେ ଶେଷରେ ଆସିଗଲା ସେହି ଅଭୁଲା ମୁହୁର୍ତ,ମାତା ଶବରୀଙ୍କ ପ୍ରତିକ୍ଷା ଶେଷ ହେଲା । ମାତା ସୀତାଙ୍କୁ ଖୋଜି ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମଣ  ପହଂଚିଲେ । ଋଷି ପ୍ରତିମା ତଥା ଦେବତୁଲ୍ୟ ଶରୀର ଓ କୋଟି କନ୍ଦର୍ପର କାନ୍ତି ଆଭା ଉକୁଟି ଆସୁଛି ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ । ପରିଚୟ ପର୍ବ ସରିଲା ପରେ ଲୋଟି ପଡିଲେ ମାତା ଶବରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମରେ । ଆଖିରୁ ଝରିଗଲା ଅସରା ଅସରା ଲୁହ । ସେ ଅସରା ଅସରା ଲୁହ ଭକ୍ତ  ଭଗବାନଙ୍କ ମିଳନର, ଔପଚାରିକତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଯେତେବେଳେ ମାତା ଶବରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ଧୋଇ ଦେବାପାଇଁ କଳସୀରେ ଗଙ୍ଗାଜଳ ନେଇ ଆସନ୍ତେ, ଶ୍ରୀରାମ ପ୍ରସନ୍ନ ପୂର୍ବକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ର ଅଟେ, ଆଉ କ'ଣ ବା ମୋର ଆବଶ୍ୟକ ଅଛି । ଏହାପରେ ଶବରୀଙ୍କ ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ କୋଳି ଗୁଡିକୁ ଆନନ୍ଦର ସହ ଭୋଜନ କରିଥିଲେ । ଶେଷରେ ମାତା ଶବରୀଙ୍କ ଅନୁରୋଧ କ୍ରମେ ପ୍ରଭୁ ନବଧା ଭକ୍ତିର ଗାଥା ଶୁଣାଇଥିଲେ ।
  ପ୍ରଥମ୍ ଭଗତି ସନ୍ତହ  କର ସଂଗା,
                           ଦୁସରୀ ରତି ମମ କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗା ।
ଗୁରୁ ପଦ ପଙ୍କଜ ସେବା,
                                   ତିସରୀ ଭଗତି ଅମାନ । ।
ଚୌଥ ଭଗତି ମମ ଗୁଣ ଗାନ,
                              କରଇ କପଟ ତେଜି ଗାନ । ।
ମନ୍ତ୍ର ଜପ ମମ ଦୃଢ ବିଶ୍ୱାସ,
                    ପଂଚମ  ଭଜନ ସୋ ବେଦ ପ୍ରକାଶ । ।
ଛଠ ଦମ, ଶୀଲ, ବିରତି ବହୁ କରମା,
                         ନିରତ ନିରନ୍ତର ସଜ୍ଜନ ଧରମ । ।
ସାବତ ସମ ମୋହି ମୟ ଜଗ ଦେଖା,
                       ମୋତେ ସନ୍ତ ଅଧିକ କରି ଲେଖା । ।
ଆଠବ ଯଥା ଲାବ ସନ୍ତୋଷା,
                             ସପନେହୁଁ ନହିଁ ଦେଖ ପର ଦୋଷ । ।
ନବମ ସରଲ ସବ ସଂ ଛଲହୀନା,
                               ମମ ଭରସ ହିୟ ହରସ ନ ଦୀନା । ।
                                                                  (ରାମ ଚରିତ ମାନସ)
                ତା' ପର ଦିନ ସକାଳ ହେଲା । ଅନନ୍ତ ରାଓ ସାଇ ବାବାଙ୍କ ପାଦ ଧରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲେ । ପ୍ରିୟ ଅନନ୍ତ , ତୁମେ କ'ଣ ନଅଟି ଲଣ୍ଡି ପାଇ ସାରିଲଣି ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ବାବା କହିଲେ । ବାବା, ଆପଣ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ୟେ ମୂଲ୍ୟବାନ କାହାଣୀ କହିଛନ୍ତି, ସଦା ସର୍ବଦା ମୋ ପ୍ରତି କୃପା  ଦୃଷ୍ଟି ରଖିଥାନ୍ତୁ । ବାବା କେବଳ ମୁୁରୁକି ହସି ଅନନ୍ତ ରାଓ ମୁଣ୍ଡର ହାତ ବୁଲାଇ ଆଉଁସି ଦେଲେ । ଅନନ୍ତ ରାଓ ହିଁ ସତେ ଯେପରି ଜୀବନର ସବୁ କିଛି ପରମ ପ୍ରେମମୟ ସାଇ ବାବାଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମରେ ସମର୍ପଣ କରିଦେଲେ ।ବାସ୍ତବରେ ପରମ ପ୍ରେମମୟ ପରମେଶ୍ୱର ଦୟାଳୁ ଓ କୃପାଳୁ ଅଟନ୍ତି । ଆମ୍ଭେ କେବଳ ନିମିତ ମାତ୍ର । ଯେତେବେଳେ ଆମ୍ଭେ ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯିବା, ଆମ୍ଭ ଜୀବନର ଗତିପଥ ହିଁ ଦିବ୍ୟପଥରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ । 

 ସା-ଭୋଦଳ, ପୋ-ପାଟସୁନ୍ଦରପୁର
                                                                         

2 November 2017

ସାଇ ଇଶ୍ୱର

                                                               ବୈଶାଖି ମହାନ୍ତି
ସ୍ନେହର ସାଗର ଭାବର ମନ୍ଦିର ନାଆଁଟି ତାଙ୍କର ସାଇ,
କରୁଣା ଢାଳନ୍ତି,ଦୁଃଖ ସେ ଶୁଣନ୍ତି ଡାକିଦେଲେଆସୁଥାଇ ।
ଜୀବନରେ ଯେବେ ଭକ୍ତଟି କେବେ ଅସହାୟ ହୋଇଯାଏ,
ସାଇ ପାଦରେ ଆଶରା ନିଏ, ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଏ ।
ତାଙ୍କରି କୃପାରେ ଶିରିଡି ମନ୍ଦିରେ ନିମ ହେଲା ମଧୁର,
କୃପାରେ ତାଙ୍କର ବିଭୂତି ଝରୁଛି ରୂପ ତାଙ୍କ କେଡେ ସୁନ୍ଦର।
 ସାଇଙ୍କ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଗଲେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଏ,
ଜୀବନରେ ମୋର ଦୁଃଖ ତ ଆସିଲେ ସାଇ ପାଶେ ଧାଇଁଯାଏ ।
ଶିରିଡି ଧାମର ରାଜା ସେ .ସାଇ ଗୋଲାପେ ତାଙ୍କ ଶରଧା,
କୃପା ବିନା ତାଙ୍କ ସବୁତ ଅନ୍ଧାର ଜୀବନ ଲାଗେ ମୋ ଅଧା ।
ପର ଦୁଃଖ ଲାଗି ଭିକ ସେ ମାଗିଲେ ପାଣିରେ ଜାଳିଲେ ଦୀପ,
ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଆଜି ତାଙ୍କରି ଚରଣେ ଜୀବନ ହୁଅନ୍ତା କି ସମାପ୍ତ ।
କି ବର୍ଣ୍ଣିବି ସାଇ ତୁମରି କରୁଣା ତୁମେତ ଭାବର ଗ୍ରାହୀ,
ତୁମରି ଚରଣେ ରଖିଦିଅ ମୋତେ, ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ .
ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ ।.................
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାଇଲୋ, କଟକ
                                                                                       

25 October 2017

ସାଇ ଅମୂଲ୍ୟ କବିତା

ସାଇ ତୁମେ ଅମୂଲ୍ୟ ଠାକୁର,                                              ଲକ୍ଷ୍ମୀପ୍ରିୟା ପଟ୍ଟନାୟକ
କଳି ଯୁଗର ଅବତାର ।
ତୁମର ନାମ ଅଶେଷ ପ୍ରକାର,
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ତୁମେ ଠାକୁର ।
ଶିରିଡିରେ ତୁମରି ସ୍ଥାନ,
ସବୁଠି ରହିଛି ତୁମରି ନାମ ।
ଭକ୍ତ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ତୁମକୁ ସାଇ,
ସେତେବେଳେ ଆସି ପହଂଚି ଯାଅ ତା ପାଖେ ଧାଇଁ  
କେତେ ଯେ ଅବତାର ନିଅ ତୁମେ,
କେଉଁ ରୂପେ ଆସି ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ।
ଯେ ଯାହା କାମନା,ଉପାସନା ଚିନ୍ତେ,
ଶୁଣି ନିଅ ତାହାରି ଡାକ ନିମିଷକ ମାତ୍ରେ ।
ଶ୍ରଦ୍ଧା ସବୁରୀ ତୁମରି ଜଣାଣ,
ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ଏହା ସାଇ ବାବାଙ୍କ ନାମ ।
                                                                                 
                                                                                      ବ୍ରାହ୍ମଣସାଇଲୋ